orginele reisvoorbereiding

Wat de laatste 2 dagenn allemaal is gebeurt? ogelooflijk veel en zo af en toe maar moeilijk e bevatten.
Zaterdagochtend zou Dietmar om een uur of 9 in Hoi An aankomen. Mooi aan het begin van de dag dus tijd zat om plannen te maken voor de rest van de week.
10 uur - geen Dietmar, briefje achtergelaten dat ik toch maar alvast ging ontbijten.
11 uur - geen Dietmar, briefje veranderd dat ik naar de markt was.
12 uur - geen Dietmar, briefje weer veranderd me routebeschrijving naar het strand.
Hele dag rondgekeken of ik heb ergens zou zien maar nee hoor. Uiteindelijk naar huis terug gefietst en ja hoor, we kwamen tegelijkertijd aan. Hij heeft er maar liefst 21 uur over gedaan om van Hanoi naar Hoi An te komen. Dat is nog erger dan ik het mee heb gemaakt. Maar goed dat ik voor de dag och mijn eigen plan getrokken heb.
Tijdens het eten plannen gemaakt voor de rest van de week en zijn tot de conclussie gekomen daty we teveel willen in een te korte tijd. Dit gaat lastig worden. Om tijd te winnen willen we vliegen naar Saigon dat kan voor 50$. Dat is ok aangezien we er een hoop tijd mee besparen. De eerste beschikbare vlucht is dinsdag om 16 uur. Ahum, daar worden we niet veel wijzer van. Dan toch maar naar de 18 uur durende busreis vragen. Vol voor zondag. Maandag zou wel kunnen maar dan komen we op dinsdag (als alles goed gaat) om 12 uur aan. De trein dan als laatste optie? Ook vol.
Wat doe je dan? toch maar ergens anders gaan vragen. Het blijft een raar land en wieweet zijn er wel andere mensen met andree relaties en invloeden.....
Onderweg naar het volgende reisbureautje kwamen we op het idee om na te vragen wat het kost om een minivan te huren met chauffeur. Uiteindelijk besloten dit te doen bij de schoenenwinkel waar ik mijn schoenen had laten maken. Ik had de afgelopen dagen best een leuk contact met die meiden opgebouwd. Vanaf hier is de molen gaan draaien en zo zie je maar weer het 'ons kent ons' systeem is en blijft belangrijk en word internationaal gebruikt.
Na wat rondbellen was er iemand die ons voor 180$ wilde brengen (zondag). Dit was te veel voor ons. ons maximum lag echt op 150$ wat wij al meer dan genoeg vonden aangezien de gemiddelde Vietnamees 300$ per maand verdiend. We hebben ingezet op 140$ maar helaas de poging was tevergeefs. Er kwamen nog 2 Canadeese jongens binnen die hetzelfde probleem hadden. We hebben geprobeerd of we voor die 180$ met z'n vieren konden reizen maar de prijs verdubbelde zich. Dat feest ging dus ook niet door.
Ondertussen was het nichtje van de schoenmaker gekome en had het idee om een vriendin te bellen voor evt. toch een vliegticket. Tja, proberen kan altijd. Die vriendin werkte tenslotte (zoals ik begreep) bij de luchthaven. Gebeld...... gewacht....gebeld...gewacht.....nog langer gewacht....ondertussen spullen gehaald om per post te versturen.....nog langer gewacht...gebeld en uiteindelijk te horen gekregen dat het zaterdagavond is en dat het kantoor op de luchthaven gesloten is...
Morgen om 10 uur weten we meer. Ondertussen waren we 3 uur verder en nog niets opgeschoten. TIJD VOOR EEN BORREL!
Zitten we lekker op ons gemak , ons nog verbazen over de gang van zaken, komt ineens het meisje van de schoenwinkel aan en gebaard dat we mee moeten komen naar de winkel. Ik laat Dietmar achter en spring achterop de brommer. Hoe ze ons gevonden heeft is ons nog steeds een raadsel. Haar nichtje had het voor elkaar gekregen. Een vlucht voor zondagavond maar wel iets duurder. 72.5$ ipv 50$. Niet zeuren meteen JA zeggen. Geld gegeven en het laten regelen (wat een vertrouwen hadden we in die meiden zeg)en maar hopen dat we de volgende ochtend ook echt onze tickets zouden krijgen.
Onderwerg naar huis nog even gechecked of het geld is aangekomen en laten wetenb dat we heel erg blij waren dat we zoveel hulp kregen. Zij slapen trouwens op een rieten matje in de winkel. Het is me al eerder opgevallen in Azie, dat je zodra je een kamer hebt die grens aan de straat is dat tegelijkertijd je woonkamer, slaapkamer, winkel/restaurant. Alles bevind zich in dezelfde ruimte.
Afijn. morgen rond een uur of 10 zouden we meer weten. Dietmar had de afspraak gemaakt dat als wij tickets zouden krijgen dat hij een overhemd zou laten maken bij nog een ander nichtje.

Zondagochtend. Er stond veel op het programma maar we zouden pas vanavond weten hoe het allemaal zou aflopen en in welke stad we zouden slapen (op dit moment dat ik dit zit te schijven zit ik op de luchthaven en ik weet tot op dit moment nog steeds niet hoe deze dag gaat eindigen).
1. Geld halen (vanwegen de tickets waren we alletwee platzek)
2. eten
3. kijken hoe het met de tickets staat
4. evt. een overhemd laten maken voor Dietmar.
Zo gezegd zo gedaan. Nog steeds geen interessante info over onze tickets maar het zag er goed uit dus toch maar even naar nichtje nummer 3 om een overhemd te laten maken. Na dit alles gedaan te hebben was het toch eindelijk tijd om voor de laatste keer naar het strand te gaan. Fietsen gehuurd en een leuke omweg gemaakt zodat we wat meer zouden zien dan de toeristische route. Heerlijk gezwommen en nog wat bruiner geworden. Rond een uur of 4 weer terug naar het hotel waar we nog het e.e.a. te regelen hadden. Nog steeds zaten we in spanning.
Eerste stop, toeristische atractie, de Japanse brug. Je kunt niet in Hoi An geweest zijn en de brug niet hebben gezien. Zit het reisleider zijn dan toch nog een beetje in me?
2e stop, schoenwinkel met vliegtickets????? Nog geen tickets maar wel een kleine verandering. We vliegen vanavond wel maar zitten niet in dezelfde vlucht. De een om 20.25 en de ander een uur later. Nou ja er zijn ergere dingen. De tickets zouden klaar liggen op de luchthaven. YES het was gelukt! Nu nog even schoenen ophalen, overhemd ophalen, eten, tas inpakken en douchen. Dit alles binnen 2 uur.
Staan we goed en wel in het hotel, met nog 1 uur de tijd waarin nog gepakt en gedouched moet worden (mijn spullen die ik wilde opsturen moest ik toch in mijn rugzak zien te proppen want het was te duur om het op te sturen) komt er weer een meisje van de schoenwinkel aan zeggen dat ik mee naar de winkel moet. Ja en zo blijf je bezig. Ik snel de zojuist ingeleverde fierts bij vriendin fietsenverhuurster An terug gevraagd en achter het meisje aan gefietst. De mededeling was dat de tickets niet op de luchthaven zouedn liggen maar we moesten met de taxi even stoppen bij de schoenwinkel en dan zou ze aan ons geven. Ook goed. Hup weer snel terug naar het hotel.
Eindelijk zaten we dan in de taxi. De Taxichauffeur met handen en voeten duidelijk gemaakt dat we moesten stoppen. Ik zag de meisjes al zenuwachtig kijken.
Geen tickets???? NEEEEEEEEEEEEEEEEEEE!
NoNo wait one minute. Jaja hoe vaak hebben we de afgelopen 24 uur al one minute gewacht? Nou goed dan, er zit niets anders op, one minute......

En ja hoor! na een echte 'one minute' kwam er een brommertje aanrijden en zei er ineens iemand 'here are your tickets'. HELEMAAL GEWELDIG!!! We hebben het dan toch echt voor elkaar gekregen. Ik was maar wat blij dat ik de tickets daadwerkelijk in handen had. Ze vertelde ons erbij dat we moesten proberen om op dezelfde vlucht te komen. Soms zegt er wel eens iemand af.
Goed, wij afscheid genoemn en de taxi weer in. Helemaal tevreden onderweg naar Ho Chi Minh City. Zou het dan toch nog allemaal goed komen?
Eerder op de dag hadden we al een kadootje gekocht voor de meiden om ze te bedanken voor al hun hulp. We hebben voor ieder 5 loterij loten gekocht. In de hoop natuurlijk dat er een leuke prijs op valt.

Ik zit nu inmiddels eindelijk in het vliegtuig en we zijn zojuist opgestegen na 40 minuten vertraging te hebben. Dietmar zat in de vlucht voor mij. Helaas was de vlucht al zo vol en de wachtlijst zo lang dat ik pech had. Maar ach... wat is pech? ok zit hier onverwachts toch nog op zondag in het vliegtuig naar Saigon. Ons plan voor deze week kan dus van start gaan. Maandag visum regelen, dinsdag Mekong Delta en met de boot de grens over naar Cambodja. Woensdag Pnom Pnemh en killingfields en dan donderdag t/m zaterdag Angkor Wat, zondag Bangkok en maandagnacht weer terug naar Nederland.
Een druk weekje....
Dikke kus!