Tuol Sleng museum

Vanochtend redelijk optijd opgestaan om naar het Tuol Sleng museum gegaan. Dit is een gebouw dat voor de tijd van het rode Khmer regime nog een doodnormale school was. Vanaf 1976 is het de meest verschrikkelijke gevangenis geworden van Cambodja. Mensen werden er ondervraagd, gefolterd en uiteindelijk geexecuteerd als ze niet al vanzelf dood zijn gegaan.
Het is echt heel raar om daar te lopen. Wetend dat het een school is geweest, dat daar kinderen hebben gelopen, geleerd en gespeeld. Het duikelrek staat er nog!
Er zijn 4 gebouwen. In het eerste gebouw waren voornamelijk kamers, deze redelijk groot/ helft van een klaslokaal, met alleen een stalenbed zonder enige dekens of matras. Dan stond er een metalen doos van ongeveer 25 bij 15 bij 10cm. Daar moest in gepoept worden. Er stond vaak ook nog een soort jerrycan naast daar kon dan in geplast worden. Dit uiteraard alleen met toestemming. Ik heb een foto gemaakt van de regels die daar golden. Ze zijn zeker niet misselijk. In sommige kamers lag ook nog het folterwerktuig wat ze als laatste hebben gebruikt. Je kon het zien want die gekken hebben van al hun misselijkheden foto's gemaakt!
In het tweede gebouw waren voornamelijk foto's te zien van mensen die ze gevangen hadden daar. Uiteindelijk zijn het er in die 5 jaren meer dan 10.000 mensen geweest. Iedereen die ook maar een kleine bedreiging vormde tegen de Angkar werd opgepakt en daar neergezet. Op brute wijze werd er een verklaring ontfrutseld en de rest wil ik niet eens weten....
Het derde gebouw bestond voornamelijk uit kleine cellen van 80cm bij 2 meter. Hier werden de vrouwen gevangen gehouden. Dit gebouw was helemaal omringt met prikkeldraad omdat een vrouw van de tweede verdieping is gesprogen en dood was. Ja, kan me er wel iets bij voorstellen dat je liever een eind aan je eigen leven maakt dan dat je het laat doen. In het laatste gebouw waren ook veel foto's en de folterwerktuigen. De gewoonste dingen zoals een schep werd gebruikt om de benen te breken...

Een museum dat echt indruk maakt. Buiten stonden veel mensen te bedelen. Mensen die lichamelijk letsel hebben overgehouden aan deze tijd. Een man was helemaal verminkt in zijn gezicht. Vreselijk om te zien!
Met een brok in mijn keel heb ik daar rond gelopen en de rest van de dag nog diep onder de indruk geweest. Naar de Killingfields zijn we niet meer geweest. Ergens vind ik het niet zo erg. Als ik Jasper zijn verhalen dan hoor dat je daar over de botten en de kleding van mensen loopt. Dat men daar is opgehouden met het bijelkaar zoeken van ledenmaten/botten maar in plaats daarvan maar de schedels zijn gaan verzamelen om zo toch een beeld te krijgen van het aantal slachtoffers. Dan vind ik dit wel even genoeg.
Ik zal dit niet snel vergeten.

Om 12 uur zijn we in de bus gestap naar Siem Reap. Een mooie busreis waar ik veel foto's heb gemaakt vanuit het raampje. Ze zijn nog gelukt ook!
Morgen naar Angkor Wat. Ik ben benieuwd en verwacht er eigenlijk wel veel van.
Morgen zullen we het weten.
Dikke kus!